1 მე შენი მგონე, ჭირს შემკონე, დამწვი, მალ ალო,

ზილფო ნაშალო, შემაშალო, მკვლელო დალალო,

მთიებო პირო, მიჯნურთ მჭირო, ბროლო და ლალო,

კეკლუცო, ნაზო, შენ ლამაზო, ბროლ-ფიქალალო!

მე შენსა ყარიბს და მიჯნურსა მაქვს სავალალო.

2 ჰხამს, შენთვის ხელმა, სოფელს მვლელმა, თავი ჭირს

აროს,

შენნი უწყალო ჰინდთ ლაშქარნი გარ-შეისაროს,

მათგან დაზიდულს მშვილდსა უძლოს, გულსა ისაროს,

დაჭრილი ჰრბოდეს, ცხოველობა გაიმქისაროს!

მაგრამ უბრალოდ სისხლი შენზედ არს საალალო!

3 როს მოგიხილე, მყის შევიქენ თავისა მტერი:

რად არ ვიცოდი, არა გყვანდა შენი საფერი?!

ყოვლი მოყვარე შენგან ჩივის: ყმაა თუ ბერი.

რა გიამების - არვინ იცის: ვსცან ვერა ვერი!

დროა, თუ მომკლავ შენ, სიკეთე დაუთვალალო!

4 ძნელი ყოფილა, დამაშვრალსა შეხვდეს წყურვილი,

რა მზის სიცხოვლე მირასჭირდეს, შექმნას ურვილი!

ვა ჩემსა ბედსა! იცი, მე ვარ სულ მიწურვილი;

მიკვირს, რად აღარ დამაკარვენ სათნი ბურვილი?!

ჰგავს, რომ მოყვარე არად გინდა, მიუთვალალო!

5 მე შენმა თვალმა გარდმიბირა, როს გნახე მთვარე:

შვიდნი ციურნი მოციმციმედ არ შეგადარე.

შენის ბაგისა ორნი მეცნეს: ტკბილი და მწარე,

ორკეცად შენი სიყვარული თავს დამაფარე!

შენი მიჯნური რად დამაგდენ, შეუბრალალო!