“ჩანგურს სიმები გავუბი,

მოვმართე ნელა-ნელაო;

შევუხმატკბილე ერთმანეთს:

“ოდელა-დელა-დელაო!”


“თავის ჰანგებზე, თავის ხმით

წკრიალებს ერთად ყველაო,

ერთი-მეორის თანხმობით:

“ოდელა-დელა-დელაო!”


“ერთი მათგანიც რომ გაწყდეს,

მაშინვე უნდა შველაო,

რომ არ გაფუჭდეს ჩანგური:

“ოდელა-დელა-დელაო!”


“ჩანგური საქართველოა,

სიმები ჩვენ ვართ ყველაო,

სხვადასხვა კუთხის მცხოვრები:

“ოდელა-დელა-დელაო!”


“ჩვენც ხომ სიმების სისუსტემ

სინათლე დაგვიბნელაო!…

ბნელში რა სასიმღეროა:

“ოდელა-დელა-დელაო!”


“შორიდან შემოგვეპარა

მტერი, ვით ტურა-მელაო

და სულ სხვა ხმებზე გვამღერებს,

არ მოსწონს “დელა-დელაო!”


“მწერიც კი ცხოვრობს თანხმობით,

ფუტკარი… ჭიანჭველაო!…

და ჩვენ რათ ვმღერით ცალ-ცალკე:

“ოდელა-დელა-დელაო”?!


“ერთობა ჩვენთვის ტახტია,

მტრებისთვის - სახრჩობელაო!..

მტრებს “ვაი-დედა” ვაძახოთ

და ჩვენ ვთქვათ: “დელა-დელაო!”


“კმარა! ამდენმა ცრემლებმა

სიმები დამისველაო!…

ვერც ვუკრავ, ვეღარცა ვმღერი:

“ოდელა-დელა-დელაო!”