განთიადს სძინავს ლურჯ სარეცელზე,
ჯერ დილის სიო არ მოხვევია,
არ დასცემია ყვავილებს ნამი
და მათ მკერდს ვნებით ჯერ არ მთხვევია.
მთვარის რბილ ნათელს ფერი ელევა,
ვარსკვლავთა გუნდი კლდის ირგვლივ დნება
და დამძიმებულ ნისლთა თეთრი ზღვა
მთის კალთებიდან დაბლა ეშვება.
დარჩი, ღვთაებავ! სულს ღონემიხდილს
სურს აღმადგენელ ოცნებად სწამდე,
დარჩი! მსურს ჩემი უსაზღვრო ვნებით
ვიქანცებოდე განთიადამდე!..
მომეცი მე ის უკანასკნელი,
რომელსაც შენი მხურვალე გული
ჯერ ვერ იცილებს... მომეცი იგი,
გთხოვს, გევედრება შეყვარებული.
და დავრწმუნდები მე მხოლოდ მაშინ,
რომ ჩემს გარეშე ღმერთი არა ჰყავს
მას, ვინაც სულის დაუნანებლად
„იქაც ყოველი არემარე იყო მოწყენით“
ნ. ბარათაშვილი
მუდამ თან მსრბოლი ფიქრი მწვავდა, ფიქრი მტანჯავდა,
გამოვექეცი გულის დამწველ მშვიდ არემარეს;
ნაპირი ზღვისა იმავ სევდით მშვიდად სუნთქავდა,
ცას შესცქეროდა ზღვა ლაჟვარდი გულცივს, მდუმარეს.
და უზრუნველად
სიო ფრთამალი,
თავისუფალი
ჰქროდა მთა-ველად.
ფიქრს მისცემოდა სივრცე წყნარი, ვრცლად გადაშლილი,
მზის მკვეთრი სხივი ზღვას მოწყენილს დასციმციმებდა,
კამკამს სევდიანს დასცქეროდა ნორჩი ყვავილი,
გედი ყივილით წრფელ მეგობრებს ცისკენ იწვევდა.
არ მინდა, არა! სულს მოსწყინდა ეგ ერთფერობა,
სული ეძიებს ქარიშხალს და ბობოქარ ტალღებს,
მუდმივ დუმილში ვერ თავსდება ტანჯულის გრძნობა
და ნაზ სიმღერას, გულში აღძრულს, ზღვას შეღაღადებს:
შენს მოლოდინში
გულს ნუ მიდაგავ,
დაჰკარ, დაჰქუხე,
ახალო ტალღავ!
ახალ მერნების მსუბუქი წყება
დგას ჩვენი დროის კართან ვედრებით,
მათ ენატრებათ თავდავიწყება
და გაბედული უნდათ მხედრები.
გზას შემოკლებულს ისინი გრძნობენ
და გიგანტიურ ნაბიჯის ლანდებს,
სად ტელეგრაფის ისმის სისინი -
სადაც ჰაერი ქარში ცეცხლს ანთებს.
რადიო, ავტო! თქვენი ზარებით
კითხვა, რომელსაც ვერსალი არჩევს,
ეხლა სამკვდროა და სასიცოცხლო:
უელსის ბრუნვა იტყვის დანარჩენს.