ციკლიდან „ეპოქა“
გრიგალო, შენი ძლიერი ქროლა,
მიწას ანებებს შფოთიან საფარს,
უდაბურებად გაშლილ სივრცეებს -
დაჭრილ ლომივით მიაფენს ფაფარს.
რა აღტაცებით, რა სიამაყით
აღიგებს ბინას ნაპრალთა შორის
შენთა ღელვათა გამოძახილი,
დაიგრიალებს მეხი მთაგორის.
სვეტად ავარდნილ ღრუბელთა ცაში,
გასწვრივ აენთე და აგუგუნდი,
რა საარაკო სანახავია -
აფრიალებულ ყორნების გუნდი.
აფიშა, როგორ უაზროდ გცემდა
წვიმა და ქვიშა
უცნობთა ზვირთთა. შორეულ გემთა
დიდი აფიშა.
მწარე შურისგან თვალები ბადრი
გადიქცა თალხი,
თითქო ყირაზე იდგა თეატრი
და ქუხდა ხალხი.
შენ აამაღლე პოეტის ტახტი,
დამკვიდრდი შიშად.
შენ ისტორიულ აფიშად გახდი,
უკვდავ აფიშად.
ციკლიდან „პაციფიზმი“
აუჩქარებლად, დინჯად,
დრო-და-დრო
ისმის ბუტბუტი გაძრცვნილი ჭადრის -
მშვიდობით, იტალია, მშვიდობით.
მშვიდობით, ინგლისო, მშვიდობით!
ცივა, ჰქრის და ტალახია გზაზე
მიფრინავენ წეროები ცაზე,
მშვიდობით, პარიჟო, მშვიდობით!
ქარმა დაჰქროლა, ხე დაარხია,
ისევ ფოთლები და ტალახია -
მშვიდობით, ამერიკა, მშვიდობით!
„ცაზე მიდიან წერონი,
მწკრივადა, ჯარის-ჯარადა“.
როგორც სამკუთხი შარადა
სამს კიდევ სამი მოება.
მშვიდობით, მშვიდობით
შემოდგომის წეროებო!