არასდროს ბედი არ ყოფილა ისე ცბიერი,
როს ეშაფოტზე ადიოდა რობესპიერი.
და მიდიოდა კლდე და ტალღა, მძაფრი და გიჟი,
როცა მსოფლიო ნაღარა-დაფს სცემდა პარიჟი.
როცა ლანდივით გაიშვირა ქიმერამ დინგი
იქით, საითკენ იშლებოდა ხალხის მიტინგი
და ნილოსიდან წამოსული ქამელეონი -
ეპარებოდა მას მძვინვარე ნაპოლეონი.
გაჰქრა. დროს ისე ღიმილით არ ეალუბლება
თავისუფლება, დახვრეტილი თავისუფლება.

თან მიმყოლი ჩრდილები, აუხსნელი ქარაგმი,
სადაც მწვანე ველია და მქუხარე არაგვი.

სადაც მოკლულ ოცნებით ღიმილისთვის ჩავედი,
შორს კი ხევსურეთია, თუშეთი და ფშავეთი.

ერთხელ შვიდ წელიწადში შენი ცა გაიხსნება,
რასაც მაშინ ისურვებ - ყველაფერი იქნება.

გარინდდება მდინარე (ეს არაგვი, ზმანება),
ყველაფერი უცნაურ მოსვლას დაემგვანება.

არა, არ დამავიწყდება
რკინის გზა, პირველ ნახული,
ამ გულუბრყვილო სურათზე
უბრალოდ გამოსახული.
მაშინ პატარა ვიყავი
და იყო, მახსოვს, ზაფხული,
პირველად სასწავლებელში
მივყავდით ვით დაზაფრული.
ან გამომთქმელი ენითა,
ან ამწერელი ვინა ჰყავს,
რაც რკინის გზების სიამე
და გამწარება მინახავს!
შორით შორ რომ დაიკივლებს,
ტანს ჟრუანტელი მედება,
ბევრი რამ გამწარებითა
და ოხვრით გამახსენდება.