(მიბაძვა ალ. ჭავჭავაძისადმი)


ჰე, ძმანო! ნეტავი ჩვენა,

ჰარიარალი,

დღეს მოგვეცა შვება-ლხენა,

თარიარალი!

მამულისა სიყვარულმა

ძმობა გულში ჩაგვიყენა.


რაგინდ რომ ცარი ღრინავდეს,

ჩვენის სისხლისთვის გრგვინავდეს,

ვერ შეგვაშინებს ჩვენ ცარი

თუ გულში ძმობა ბრწყინავდეს.


მინდა ვსთქვა, კალამი მამე,

ცენსორო, დასტური დამე,

მონება კაცთ არ შეშვენის,

ქრისტეა ამის მოწამე.


ცარმა რა ერთხელ ინება

მორჭმულ კაცის დამონება,

თვის სხეული კერპად დასვა,

სული ეშმაკთ მიანება.


ჰე, ძმანო! ჩვენ მას განვშორდეთ,

ჩვენ ჩვენ მამულს ვეპატრონეთ;

ქართველს ვაჩვენოთ ქართვლობა,

მერე თუნდა დავიხოცნეთ.


თუ ერთობა ჩვენ გვექნება,

მტერი წინ ვით დაგვიდგება;

ჩვენგანი ქართვლის დამთრგუნველს

ან მოჰკლავს, ან შეაკვდება.


თუ ჩვენში ძმობა იქნება,

საქმე არსად წაგვიხდება,

აგრე თვით დიდი ეზოპი

თავის ზღაპრით მემოწმება.


ჰე, ძმანო, ვიყვეთ ერთ ბედით,

წინა წავიდეთ გაბედვით,

ჩვენ ცარი ვერას დაგვაკლებს

თვისის ბრმა წინასწარ ხედვით.


დავეხსნათ ჩინის ძებნასა,

ემაგ ფუჭსა დიდებასა;

ჩინოვნიკი სულ ძილს ფიქრობს,

და ჩვენ კი გამარჯვებასა.


ვემსხვერპლოთ ქრისტისა მცნებასა,

ვაშოროთ ქართლი მონებას;

ქართვლის უბრალო მადლობა

გვერჩივნოს ყოველ დიდებას.


ჰე, ძმანო! თქვენც მეთანხმებით

ამგვარის აზრის ხსენებით,

სიბრიყვის კარი გავტეხოთ

მონარქთა გამოჯავრებით.


ამა სოფლისა ცხოვრება

განყოფით არ იპოვება,

ვინც ძმობით არა ყოფილან,

მათ მოხვედრიათ მონება.


მაშ მოდით ისევ ძმობითა,

დრო გავატაროთ შრომითა,

მამულს სიცოცხლე შევწიროთ

შვილურის ერთგულებითა.


თუ დავესწრათ გაზაფხულსა

ჩვენგან ნათესს, აღმოსულსა,

მეტი ჯილდო რაღად გვინდა,

თუ ვსჭვრეტთ მამულს გაფურჩქვნილსა.


ჰე, ძმანო! ეგ ჩვენ რომ ვნახოთ,

თუნდ სამოთხე მით დავკარგოთ,

მხიარულების სიმღერა

თვით ჯოჯოხეთს შემოვძახოთ.


ქართვლის ქვეყნისა ვართ შვილნი,

ქართვლის ძუძუთი გაზრდილნი.

მაშ, მოდით, ქართველნო, ძმობით,

ჰარიარალი,

ვიშრომოთ ჩვენთვის ერთობით,

თარიარალი!


1858 წ.

პეტერბურგი.