სილაღე მინდა... სიმსუბუქე...
რაღაც ძალიან დამიმძიმდა სული...
ნუთუ ბავშვობა მენატრება?
არა! ბავშვობაშიც კი არ ვყოფილვარ ლაღი... სულ მქონდა გულში დიდი სევდა...
ბევრჯერ ვეცადე, ქარისთვის გამეტნია იგი, მაგრამ ამაოდ... არ მშორდებოდა და ჩემთან ერთად იზრდებოდა... არა, ჩემზე სწრაფადაც კი...
გული მტკივა... თუ სული?
არ ვიცი... ჩემთვის ერთია ორივე...
ძალიან დავმძიმდი... ვეღარ ვზიდულობ და ნელ-ნელა მივიწევ ქვევით... სიღრმეს გრძნობ... როგორ მინდა, რომ ვინმემ მომაშოროს ეს ნაღველი, ხელში აიტატოს ჩემი სული და ამიყვანოს ცამდე...
და რომ აღარასდროს დამაბრუნოს დედამიწაზე...
სილაღე მინდა... სიმსუბუქე...
იქნებ ბედნიერებაა ეს?
არა, ბედნიერება არც ვიცი რა არის, არასდროს მიგრძვნია..
სილაღე მინდა, მაგრამ სევდით ვარ სავსე და არ არსებობს ჩემთვის სილაღე...
სევდით ვარ ძალზედ დამძიმებული და არ არსებობს ჩემთვის არც სიმსუბუქე...
არადა როგორ მინდოდა სილაღე...
როგორ მინდოდა სიმსუბუქე...


12.05.2007

ღრუბელი ზეცას თანდათან ფარავს,
ცის სილაჟვარდე, სიწმინდე ქრება,
შენი სიცივე სიყვარულს მპარავს
და გულის ცემა ნელ-ნელა წყდება.
მე მოვდიოდი... ვიარე ერთმა,
გზები ვეძებე, ვიარე სწორით,
და როცა თითქმის მოვედი შენთან,
მაშინ აღმოვჩნდი ყველაზე შორი.
მე მოვდიოდი... და შენი სითბო
იყო მეგზური და თან მიზანიც,
და როცა ახლოს მოვედი თითქოს,
შენ, სამწუხაროდ, ვეღარ გიცანი...
ყველა ოცნება და ყველა ფიქრი
ღუბლების ჯარად აქცია ქარმა,
ვუყურებ ცას და სულ აღარ მიკვირს,
ეს სილაჟვარდე ასე რომ გაქრა...


19.05.2007

გარეთ ქარია,
საღამოა
და ვზივარ მარტო,
რა სიწყნარეა...
საამოა,
სიჩუმე მართობს,
დიდი ხანია,
მოუსვენრად
რომ არის სული,
და მიხარია,
რომ ოცნება
ამიხდა ჩუმი.
სულ ეს წამია
რაც სიმშვიდეს
მივეცი თავი...
წამი ჩქარია...
შთანთქავს ჩრდილებს
სიბნელე ღამის.
მომწონს ძალიან,
რომ მდუმარებს
ბუნება ასე,
და რომ ნაღვლიანს
და მწუხარეს
იმედით მავსებს...
გარეთ ქარია,
არემარე
მოიცვა ბინდმა,
ეხლა ძალიან
მომენატრე
და შენთან მინდა...


24.05.2007