თუ ვღონდები, რაღად ვმღერი,
მთმენი ჭირთა ათასფერთა?!
ვერ გავაძღე თვალი ცქერით,
გული ძგერით არ დაბერდა.
საგალობელს უწყობს კილოს
ცალკე გული, ცალკე თვალი,
გაღვივებას კიდევ ცდილობს
ფერფლწაყრილი ნაღვერდალი.
ისევ ელის აფეთქებას,
ისევ ელის ახალ ელდას...
და სიმღერაც არ ბერდება,
რაკი გული არ დაბერდა!
ნუ დაუჯერებ ზღაპრად მოთხრობილს,
მაგრამ ეს ლექსი არის ნამდვილი:
მე დაჭრილი ვარ, როგორც ხოხობი
და თბილისში ვარ ჩამოვარდნილი.
მე ისე ლექსს რა გამაბედვინებს,
გულში თუ ტრფობის ქარი არა ქრის.
მიწა სჭამს ყველა ჯალალედინებს,
მიწა კვლავ ბრწყინავს თბილის-ქალაქის.
და დილით, მზე რომ გააღებს ცისკარს,
ერთ სხივს ჩემკენაც გამოაგზავნის,
მე მზის სხივის და თბილისის ხნის ვარ,
მეც გაჩენილი ვარ გორგასალის.
მეც არ ვუჯერებ ზღაპრად მოთხრობილს,
მაგრამ ეს ლექსი არის ნამდვილი:
მე დაჭრილი ვარ, როგორც ხოხობი,
და თბილისში ვარ ჩამოვარდნილი.
ზღვამ აგრე იცის,
ქარიშხალი ყალყზე შედგება,
აიჯაგრება და
მრისხანედ დაიგრაგნება,
ამოყრის ყველა სიბინძურეს
სიღრმეში დანთქმულს
და გეგონება
თვითონ ფსკერი ამოტრიალდა.
ზღვამ აგრე იცის,
ქარიშხალი როგორც ჩადგება,
დაცხრება ღელვაც
და გაქრება ტალღებთან ერთად
ქაფი და ჭუჭყი,
ზედაპირზე ბოღმად მომდგარი.
ზღვამ აგრე იცის,
დამშვიდდება ქარიშხლის შემდეგ,
განებივრებულ კატასავით
ფეხქვეშ გაწვება
და განაახლებს მომხიბვლელად
ლაჟვარდი ლივლივს.
და რომ ჩახედავ
გამჭვირვალე, კამკამა სიღრმეს,
ისევ ბავშვივით დაიჯერებ,
რომ ფსკერზე, მართლა,
მარტო მარჯნის და
მარგალიტის საუნჯენია.
ზღვამ აგრე იცის,
თურმე ხალხსაც ასე სცოდნია,
ქარიშხალივით აიშლება;
ყალყზე შედგება,
სულში დალექილ სიბინძურეს
გაცოფებული
ამოყრის მაღლა
შემზარავად, გულისამრევად...
და როცა ნგრევით
გულს იჯერებს, გაოგნებული,
დაცხრება, ისევ
ძველ სიმშვიდეს დაუბრუნდება,
და, რაც მშვენება ჰქონდა ადრე,
ერთიათასად გამოაბრწყინებს
მთელი ქვეყნის თვალგასახარად.
ზღვამ აგრე იცის,
თურმე ხალხსაც ასე სცოდნია...