ხმა მესმის ცრემლის, შენი ცრემლის, შენი ტირილის,
ვგრძნობ, ვით მეხვევა შენი ფიქრი, მიხუჭავს თვალებს,
თავს მევლება და მიმაქანებს ციცქნა ფიფქივით
და ვხედავ, თითქოს შენს წინ მდგარი თვალს როგორ ვახელ...
შენ გხედავ... ტირი? მართლა ტირი? ოჰ, არა ჩემო,
შენი ცრემლები არასოდეს არ მინატრია...
მაგრამ ვერ ვბედავ, რომ მოვიდე, რომ მოგეფერო...
ჩემი სიმხდალე ალბათ დღემდე არც მინახია...
მე გისმენ მხოლოდ, გულის ცემას აღარ აქვს დათვლა,
მკლავს ეგ ცრემლები, მაგრამ მაინც ვნებდები სიკვდილს,
და მეზიზღება თავი ჩემი, რომ არ მაქვს ძალა,
რომ მოვერიო უშენობას და სულის შიმშილს...
ისევ მეხვევა შენი ფიქრი, შენც ვეღარ გხედავ,
ნელა გშორდები, ვუბრუნდები კვლავ სიღარიბეს...
იმისთვის უნდა უსათუოდ დამსაჯოს ღმერთმა,
შენ რომ ტკივილი და ცრემლები არ მოგარიდე...


28.05.2007

როცა ძარღვებში შეწყდება ჩქეფა
აბობოქრებულ სისხლის ტალღების,
მაშინ თვით სული წამოვა შენთან...
დაიფერფლება ბაღში ვარდები...
როცა ქალაქში მოვა სიჩუმე
და როცა სევდა გადმოვა ზეცით,
მე ჩამოვუვლი მაშინ ჩვენს ქუჩებს
და ვივლი მხოლოდ ნაცნობი გზებით.
როცა სიტყვებით ვეღარ მოგწვდები,
როცა კოცნითაც გაგათბობ ვეღარ,
ხო, სწორედ მაშინ ნუღარ მომძებნი...
უკვე სიცოცხლის საზღვართან ვდგევარ,
და როცა უცებ შეწყდება ჩქეფა
აბობოქრებულ სისხლის ტალღების,
მე მხოლოდ სული წამოვალ შენთან
და სამუდამოდ შენთან დავრჩები...


25.04.2007

მიიკლაკნება მდინარე დაღმით
და თან მიჰყვება ცხოვრებაც თითქოს,
ფიქრისგან უკვე ძალიან დაღლილს
აღარ მაქვს თავი და მაინც ვფიქრობ.
მიიკლაკნება მდინარე საწყლად
და ძლივს მიათრევს უსუსურ ტალღებს,
მზეც მას დღითიდღე ცხოვრების მსგავსად
ნელ-ნელა აშრობს და სიკვდილს აჩვევს.
მიიზლაზნება მდინარე მდორედ,
დანებებულა ცხოვრების წესებს,
თუ მოვა წვიმა, ერთს გაიბრძოლებს
და ათქმევინებს პოეტებს ლექსებს...
მიდის ცხოვრება ნელი ნაბიჟით,
მიიკლაკნება მხოლოდღა დაღმით...
არ გებრალებით? ხელი გამიშვით!!!
არ მსურს სიცოცხლე ცხოვრებით დღლილს!!!


25.04.2007