აღმართ-აღმართ მივდიოდი მე ნელა,

სერზედ შევდექ, ჭმუნვის ალი მენელა;


მზემან სხივი მომაფინა მაშინა,

სიცოცხლე ვგრძენ, სიკვდილმა ვერ მაშინა.


შემიდუღდა მაშინ სული და გული;

იმ ნადუღში თვით მე ვიყავ დაგული.


გულმა ძგერა, სულმა შფოთვა დამიწყო,

ჩანგმაც თვისი მე სიმები დამიწყო.


ხმა სიმართლის შეუპოვრად გაისმა,

(აწ იგი ხმა ვერ ისმინოს გაისმა).


ცის მახლობლად ფეხ-ქვეშ ვიგრძენ მიწა მე,

ვსთქვი: “ცხოვრებავ, მეც ერთ კაცად მიწამე!”


და ვიფიქრე “ჩემი სატრფო სად არი?

ნისლი ჰბურავს, თუ დღე უდგას სადარი?”


გადვიხედე, ვნახე, რომ სხვას ჰმონებდა!

გამიკვირდა! ვსთქვი: “მტერს როგორ მონებდა?


მოხიბლულა, შემცდარია, ის არი…

ალერსით მთვრალს ვერ უხილავს ისარი!”


მივაძახე: “ჭინჭარში ნუ ვარდები!..

ნუ გგონია იქ ია და ვარდები!


შეიბრალე თავი შენი, იცოდე!

მაგ შარბათში საწამლავს სვამ, იცოდე!”


არ მისმინა მწუხარებით დანაგულს,

და დამასო საუკუნოდ დანა გულს!


აღმართ-აღმართ მივდიოდი ნეტა რად,

თუ ამ სერზედ თავს ვერ ვგრძნობდი ნეტარად?


ჩემო თავო! ვეღარ გკურნვენ წამალით!

დაღმართ-დაღმართ დაუყევი, წა მალით!


იქ ჩაბრძანდი, სად გელიან ლოდებით,

ბარით, ნიჩბით, კუბოთი და ლოდებით!


დაივიწყე, ვინც გახსოვდა, მარად ის!

ხელ-დაკრებით განისვენე მარადის!


1876 წ.