ზეთის მდინარედ მტკვარი დიოდა,

და გადუღებლივ წვიმდა ნაცარი,

ეკიდათ ღრუბლებს სისხლის ბაწარი,

შემკრეს და ვეღარ გამოვიარე,

სისხლის ტალახში ვერ გავასწარი!

 

და მეხი მეხზე დაბეჭებული

სჩეხავდა ზეცას, არტყავდა ალი,

ნალეწ ქალაქის ბჭეზე ცვიოდა

სარაცინების ნაჭედი ხმალი,

და გაძირებულ უფსკრულებიდან

თვალგულგავარდნილს მესმოდა ხმანი...

 

ვისმენდი სიტყვას პირველად უსმენს,

დნებოდა ხორცი, ვით ცეცხლზე ცვილი,

აჰა, დამლურსმეს,

„და კვართსა ზედა იყარეს წილი“!


1927 წ.