მებურება ნისლის სისქე,

მთაზე ვდგევარ,

მწვერვალს სცივა...

და შორს, გაღმა ბორჯომისკენ,

ნაძვის წიწვებს

სწიწკნის წვიმა...

 

ვინ სწვიმს ცრემლად,

გულს ვინ მიხოკს,

როგორც ძერა ამირანის?

დე, ტევნარში სწვიმდეს მიხაკს

მარგალიტით,

არ ვინანი!

 

გზა შეკრული მაქვს შენამდე,

ნისლის ხუნდით, წვიმის თოკით;

შენთან ვგზავნი თეთრ შევარდენს,

შენსკენ მორბის ირმის ჯოგი.

 

შენთან წერილს ვატან წვიმას,

ჩემს უსტარს სწერს

ღაპაღუპით, -

პაწაწინა მდივანია,

დიდის ცრემლით,

სავსე უბით,

 

მე კი ვდგევარ შენს ნათელში,

მიკვირს,

წვიმა რისთვის სტირის,

შენი შუქი თუ მდევს მთებში,

როგორც სევდა მონადირის.

 

იბინდება და მწამს, რომ ხვალ

ცისარტყელის ფრთით გადმოხვალ...

ზაფხულივით შესცვლი ამ ტყეს.

ზედ რომ ნისლი ბალღამს ანთხევს...


1962 წ.