ხე იდგა, როგორც არწივი,

მას შემოდგომის გრიგალმა

ერთი ფრთაც არ შეურჩინა,

ჩამოუყარა მიწაზე...

მე შემოდგომას არ ვჩივი,

თუ სიჭაბუკემ მიგანა.

განა დროს გულმა უჩივლა, -

წლები რად შემომიძარცვე?

დავბერდი?

            შვილდი ძირს დავდე?

არა!

            მაგარი ძარღვებით,

დავჭიმე გასატყორცნელად,

ისარმა ნახოს მიზანი!

თასიც სავსე მაქვს პირთამდე,

დუღს ლექსში გადამწარღვნელი, -

ჩემი ქართული ოცნება

და ერის ნაგულთმისარი!

 

მე შემოდგომას არ ვჩივი,

გულო, ნუ ამიშფოთდები!

მიფარფარებენ აფრები,

ჩვენც, ალბათ, უნდა ვჩქარობდეთ!

მეძახის ჩემი არჩივი;

ფრთებია ჩემი ფოთლები!

ხალხმა ფრთა მომცა საფრენი

და არ დამცვივა აროდეს...

 

დავბერდი? განა მამულის

მწველი ოცნება ბერდება?

განა დაშრება ცივწყაროს

მადლი და შრომა ფრიადი?

 

მუხის ძარღვებში მალული

ხვალ სიტყვა გამიბევრდება,

გულს ჩავარდნილო წინწალო,

დიდ ცეცხლად გამობრიალდი!


1965 წ.