მთვარე დამადგა ღამის თამადა,

სიყვარულის ტბორს მასმევს და მასმევს...

მე ხომ მთვრალი ვარ თავისთავადაც,

შენი ღიმილის ვსვამ ნაიაზმევს...

და სიყვარულის ზღვასაც კი დავცლი.

რომ ყველა მწიკვლი ერთად გაწმინდოს,

ოღონდ, ვერ შევსვამ ცოცხალი თავით,

მე პოეზიის საყველაწმინდოს!

ისე აჟღერდი ოქროს ზვირთებად,

რომ შემოგადნეს კახეთის მთები;

მთა სხვა ახალი ამოიზრდება,

მაგრამ სიყვარულს თუ მოსტყდა ფრთები, -

და თუ ღიმილი მისი მოგტაცონ,

და გულმა ვეღარ ამოიღელვოს, -

რაღამ იცოცხლოს,

რაღამ იმღეროს,

რაღამ ინათოს,

რამ იოსტატოს?

მზე დაბნელდება თავისთავადა,

განქრება ნატვრა აურიცხველი...

დამისხი მთვარევ, - ღამის თამადავ,

გამიცამტვერე ცხელი კითხვები!


1965 წ.