ჰკვნესს გული, ძმანო, ხსოვნად კმანო, მომხსენე ვების,
არს ცრემლით მგონე შენაღონე თქვენთანა შვების.
თქვენნი ვერ მჭვრეტნი დასაშრეტნი ბინდებინ თვალნი,
გონებით ნახით, მაცთურთ მახით გხედავსთ ტყვედ ვნების.
რადგან იქება სულგრძელება, იხმაროთ რად არ?
ნუ თუ კვლავ ღმერთმან გკურნოსთ ერთმან ყოვლთ მძლემან რგების!
მე ამას ვჰსტირი განაწირი, ვაჰ თუ ვესწრა ვერ!..
თვარაღა ჟამი, გულთ მაამი, კვლავცა იქნების.
აწ მე გლახამა გამოცდამა მაცნობა ესე,
რომ ფასი მოყვასს სიშორის ჟამს მრჩობლად ედების.
ვაი, რა დრომან დაუდგრომმან მაშორა მოყვასთ,
თვარა არც გზობით, არცა პყრობით გული არ ჰსლბების.
გვედრით, პყრობილი, გულ-პობილი ჭმუნვისა ლახვრით,
გახსოვდესთ მწარი მოჩივარი საწუთოს რების!
უწყალო სიყვარულო, რად მკოდე ესდენ ძნელად;
რისთვისა მყავ მღერალი საუკუნოდ მკვნესელად?
რად მაჩვენე შვენება გულის დასატყვევნელად,
სახე სხვათა სახეთა შობილი დამჩაგვრელად?
ვიცი, - მისი იხმარენ მშვილდნი ჩემად საწყლველად;
და ჰინდელნი ლესულნი საკვდად, განსაისრველად.
უწყალო სიყვარულო და სხვა.
გრძნეულთა მათ მახვილთა ესე რა ჰსჭირებიან,
ყოვლნი მათგან კოდვილნი მათვე ემსჭვალებიან?
გული მიწყლეს, გრძნობანიც სრულიად მათკენ ჰრბიან,
ესზომად ჰსწყურთ სიახლე, რაზომათაც ვნებიან,
თვით გონებაც მათ მისდევს, ვაი რჩომილსა ხელად!
უწყალო სიყვარულო და სხვა.
მათ მოსისხლეთა ჩემთა ოდეს განვიცდი თვალით,
მიზიდულ ვარ მათდამი უხილავითა ძალით.
ხან აღმიტაცებს თრთოლა, ხან შმაგი ცნობა მთვრალით,
უძრავად ვმდუმარეობ და ვიწვი წვლილის ალით,
ოხვრაღა მაქვს სიცოცხლის ნიშნად, შესამცნეველად.
უწყალო სიყვარულო და სხვა.
ოდეს ვჰშორავ მას მიზეზს ჩემისა ვალალების,
სოფელი მჩანს სამარედ, სადგურად ოდენ მკვდრების;
ვჰრბი და მსდევენ დასები სევდის და მწუხარების.
მასვე საგანს ვეძიებ, გარნა ვერსადა მხვდების;
სულთქმა ჰქუხს, ჰსწვიმენ ცრემლნი, დღე შემექმნების ბნელად.
უწყალო სიყვარულო და სხვა.
ბედნიერო ჭაბუკნო, თუ გწადსთ მრთლად დაცვა გულთა,
ეკრძალენით ვარდთ, ზამბახთ, საროზედ აღზარდულთა!
თვარა თვალთავე თქვენთა, მათ მიერ მიზიდულთა,
ძალუძსთ მონად ქმნა თქვენი ვითა ტყვედ მისყიდულთა;
ვერღა გკურნოსთ ჩივილმან, გინა ჰსხდეთ ჩემებრ მთქმელად:
უწყალო სიყვარულო და სხვა.
როს არშიყი საყვარლისა ხილვას ეშურებოდეს,
რაკი ნახოს მეყვსეულად გრძნობით ეუბნებოდეს:
მიყვარხარ!
არა ვგონებ ორთაშუა მოხდეს იქაც ღალატი,
ოდეს სული გულსა ტრფობით ეუბნებოდეს:
მიყვარხარ!
რაყიფნი განფიცულან, ვცან მათნი განზრახვანი.
გვედრებ, არ დაიჯერო მათნი ცუდნი თქმანი:
მიყვარხარ!
ვიცი, ჩემო სიცოცხლევ, მრავალნი შემოგტრფიან.
მაგრამ ჩემებრ ეშხითა ვერ გეტყვიან:
მიყვარხარ!
როცა მოვკვდე შენთვისა, მომიგონე სულითა
ჩემსა შემდეგ გვედრებ, არვის უთხრა გულითა:
მიყვარხარ!
თუ დრო შეგხვდეს ფიქრისა და მკვდარი მომიგონო,
მოდი ნახე საფლავი, რომ იქაც გაიგონო:
მიყვარხარ!